Δεδομένου του πόσες επαναστατικές ανακαλύψεις έχουν γίνει στον τομέα της νευροεπιστήμης τα τελευταία χρόνια, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς, γιατί έχουν θεραπευτεί τόσο λίγες διαταραχές του εγκεφάλου; Η σύντομη απάντηση είναι ότι ο εγκέφαλος είναι αδιαμφισβήτητα το πιο πολύπλοκο σύστημα που γνωρίζουμε, έχοντας πάνω από ένα δισεκατομμύριο διαφορετικούς νευρώνες χιλιάδων τύπων, καθένας από τους οποίους συνδέεται με περίπου 10.000 άλλους νευρώνες. Εξαιτίας αυτής της ασυνήθιστης ανατομικής πολυπλοκότητας, οι νευρολογικές και ψυχιατρικές διαταραχές μπορούν να θεωρηθούν ως ανισορροπίες σε συγκεκριμένα νευρωνικά κυκλώματα. Από την στιγμή που τα φάρμακα σε γενικές γραμμές λειτουργούν ρυθμίζοντας τους υποδοχείς των νευροδιαβιβαστών, ακόμη και όταν μπορούν να διορθώσουν την ανισορροπία στο κύκλωμα της ασθένειας, συχνά δημιουργούν ανισορροπίες σε άλλα κυκλώματα με τους ίδιους υποδοχείς, οδηγώντας σε σημαντικές παρενέργειες. Γι’ αυτό το λόγο, το μέλλον της νευροϊατρικής είναι πιθανό να βρίσκεται σε μοριακά εργαλεία όπως ιϊκοί φορείς που θα μπορούν να κατευθύνουν θεραπευτικούς παράγοντες σε συγκεκριμένα νευρωνικά κυκλώματα, κάνοντας έτσι τη σωστή ενέργεια στο σωστό κύκλωμα, χωρίς ανεπιθύμετες ενέργειες σε άλλα κυκλώματα.

Συμμετέχοντες:
Clifford Kentros, Καθηγητής Ιατρικής, Ινστιτούτο Kavli Νευροεπιστήμης Συστημάτων, Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Νορβηγίας (NTNU) και Ερευνητής Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο του Oregon, Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης, ΗΠΑ.

Ο Clifford Kentros ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κυτταρική και Μοριακή Βιολογία και συνέχισε με μεταπτυχιακό στη Νευροεπιστήμη, ολοκληρώνοντας την διατριβή του για τους διαύλους καλίου στο εργαστήριο του Bernardo Rudy στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU). Παρόλα αυτά, για τη μεταδιδακτορική του έρευνα ξεκίνησε να μελετά τους μηχανισμούς μάθησης και μνήμης στο εργαστήριο του Eric Kandel, κάτι που παραμένει μέχρι και σήμερα το κυρίαρχο εργαστηριακό του ενδιαφέρον. Πιο συγκεκριμένα, έχει επικεντρωθεί στο σχηματισμό και την σταθεροποίηση των αναπαραστάσεων του ιππόκαμπου και του ενδορινικού φλοιού του εγκεφάλου ως νευρωνικά μοντέλα μάθησης και μνήμης. Τον τελευταίο καιρό, επιχειρεί να συνδυάσει τις αρχικές βασικές του γνώσεις στην Κυτταρική και Μοριακή βιολογία με τη Νευροφυσιολογία Συστημάτων, φτιάχνοντας διαγονιδιακά και ιoγενή εργαλεία ειδικά σχεδιασμένα ώστε να εξυπηρετούν περισσότερο τη Νευροεπιστήμη συστημάτων παρά τα όποια μοριακά ερωτήματα. Αυτού του είδους τα νευρο-εξειδικευμένα εργαλεία όχι μόνο θα συνεισφέρουν σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του εγκεφάλου, αλλά σε βάθος χρόνου μπορούν να προσφέρουν νέες επαναστατικές θεραπείες για ασθένειες του εγκεφάλου.
Με την υποστήριξη της Νορβηγικής πρεσβείας και του Νορβηγικού Ινστιτούτου Αθηνών