Όταν η επιστήμη συναντά την τέχνη

21 Οκτωβρίου, 2016 ΝΕΑ

Η αγάπη ― ή καμιά φορά και η τρέλα ― για την επιστήμη δεν «βγαίνει» μόνο μέσα από υπολογισμούς και δοκιμαστικούς σωλήνες ή πάνω σε πάγκους εργαστηρίων. Συχνά εκφράζεται πάνω σε καμβάδες, μέσα από φωτογραφικούς φακούς και video projects! Και πράγματι, μια βόλτα από την έκθεση τέχνης του Athens Science Festival ήταν αρκετή για να μας πείσει.

Παρότι δε φύγαμε από την Τεχνόπολη, ταξιδέψαμε… Mε το «Δώρο της μάζας», του art@CMS του CERΝ, νιώσαμε πώς είναι να μεταφέρεται κανείς στην αρχή του σύμπαντος, και είδαμε τα σώματά μας να σχηματίζονται από πρώιμη ύλη: τα διάσπαρτα σωματίδια. Mε τη βοήθεια των αστροφωτογραφιών της Αστρονομικής Ένωσης Σπάρτης βρεθήκαμε κάπου ανάμεσα σε πλανήτες, νεφελώματα και σμήνη. Μπορέσαμε ακόμα και να ακούσουμε την αλλαγή του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας λόγω μαγνητικών καταιγίδων!

Στη διαδραστική έκθεση της εικαστικού Edyta Masior, όπου ο ήχος μετατρέπεται σε χρώμα και το χρώμα μετατρέπεται σε ήχο, ανακαλύψαμε ότι τα μπαλόνια δεν είναι μόνο για τα πάρτυ. Στο Athens Science Festival μάθαμε επίσης να είμαστε και οικολόγοι. Με το project «Μη δαπανώμενος καφές» είδαμε πώς μπορούμε να επενδύσουμε υλικά στο έπακρο, μειώνοντας έτσι και το οικολογικό μας αποτύπωμα.

Στην έκθεσή της «Aurum» η εικαστικός Σοφία Βίνη μας έδειξε την οικογένειά της υπό μορφή μικροοργανισμών. Έκλεψε βιολογικά δείγματα από τα δάχτυλα της οικογένειάς της, τα ανέπτυξε σε έναν δίσκο πετρί, και μας ξενάγησε στο οικογενειακό φωτογραφικό της λεύκωμα. Είδαμε επίσης τι κρύβεται στα άδυτα των ηλεκτρονικών συσκευών μας, μέσα από την έκθεση του εικαστικού Στάθη Κατσαρέλη, ο οποίος μας παρουσίασε μικρά κομμάτια τέχνης που τρύπωσαν σε τσιπάκια και μας έπεισαν ότι η τέχνη είναι παντού, ακόμα και εκεί που δεν βλέπουμε.

Μια έκθεση τέχνης με θέμα την επιστήμη, δεν αποτελεί μόνο μια πρόκληση για τα μάτια, αλλά και για το μυαλό. Μια ομάδα αρχιτεκτόνων αποφάσισε να παίξει με τις αισθήσεις μας και μας έκανε να αναρωτηθούμε: «Βλέπεις όντως αυτό που βλέπεις; Μήπως βλέπεις αυτό που δε βλέπεις, και δε βλέπεις αυτό που βλέπεις;» Μια αίθουσα γεμάτη με οπτικές ψευδαισθήσεις μας έκαναν να μη πιστεύουμε στα μάτια μας!