Οι μυστηριακοί ήχοι τους διαστήματος φθάνουν συνεχώς στα αυτιά μας, παρ’ όλα αυτά δεν καταφέρνουμε να τους ακούσουμε. Αυτό συμβαίνει, όχι επειδή τους καλύπτουν άλλοι ήχοι, αλλά επειδή πρόκειται για ηλεκτρομαγνητικά και όχι ακουστικά κύματα. Αν για παράδειγμα αντί για αυτιά διαθέταμε κεραίες ραδιοφώνου θα μπορούσαμε να τους «ακούσουμε».
Η τεχνολογία καταφέρνει όμως για μία ακόμη φορά να εξελίξει τις αισθήσεις μας. Οι επιστήμονες, συλλέγοντας αυτά τα σήματα με κατάλληλα όργανα μπορούν να τα μετατρέψουν σε ακουστικά, με αποτέλεσμα να καταφέρουμε να «ακούσουμε» τους ήχους που εκπέμπει ο πλανήτης μας.

Η γνώση των αρχαίων
Χιλιάδες χρόνια πριν, συγκεκριμένα τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Πυθαγόρας διατύπωσε μια πρωτοπόρα θεωρία για την «αρμονία των σφαιρών». Σε αυτή, ο φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής, Πυθαγόρας, αντιστοίχησε σε κάθε πλανήτη έναν μουσικό φθόγγο, μια νότα, δομώντας έτσι το πρώτο τονικό σύστημα.
«Η αστρονομία αναγκάζει την ψυχή να δει προς τα πάνω και μας ταξιδεύει από αυτόν τον κόσμο σε έναν άλλο», είπε ο Πλάτωνας, ο οποίος, ως συνεχιστής της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας, θεωρούσε την Αστρονομία και τη Μουσική ως αδελφές επιστήμες. Έτσι έγινε και η σύλληψη της ιδέας της χρήσης των «τραγουδιών της Γης» ως πρωταρχικό υλικό για τη σύνθεση ηλεκτρονικής μουσικής.

Τα τραγούδια της Γης
Σήμερα, 2.500 χρόνια μετά τους Πυθαγόρειους, η αστροφυσικός Αναστασία–Φιόρη Μεταλληνού από το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και ο Αντώνης Παλάσκας, συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, με την βοήθεια δορυφόρων και επίγειων οργάνων συλλέγουν «ήχους» του διαστήματος και δημιουργούν έναν καινοτόμο και πρωτότυπο ηλεκτρονικό ήχο, ο οποίος μοιάζει με σφυρίγματα ή τιτιβίσματα πουλιών.

IΩΑΝΝΑ ΜΑΡΑΖΩΤΗ